Om één of andere reden dacht ik dat de cd “Songlines” van de groep ‘The Wichita’ werk zou bevatten van een Mexicaanse formatie. Niets is echter minder waar, want ‘The Wichita’ is het pseudoniem voor het meest recente soloproject van de Oostenrijkse singer-songwriter Jürgen Plank.
Die groepsnaam voor dit éénmansproject werd gekozen op basis van het nummer “The Wichita Lineman” uit het repertoire van de Amerikaanse songschrijver Jimmy Webb die in jaren ’60 hits pende voor o.a. The Supremes, Elvis Presley en Frank Sinatra.
De muziek die ‘The Wichita’ presenteert op “Songlines” bestaat uit een aantal alt.countrynummers waarbij de pedal steelgitaar rijkelijk wordt gehanteerd. Meteen al in albumopener “Love Ain’t Right, It Ain’t Wrong” bezingt Jürgen Plank op een simpel countrydeuntje een slecht afgelopen liefdesrelatie.
Die eerder aangehaalde Mexicaanse link is toch wel wat aanwezig in deze cd via de song “Mexico” en het in het Spaans gezongen slotnummer “Emperador Mexicano”. Ook Elvis Presley wordt vermeld in het nummer “I Never Made It Up To Memphis”, een reisambitie die misschien toch nog ooit door Plank zal worden waargemaakt om er zijn liedjes te gaan zingen.
‘The Wichita’ heeft een aantal roadsongs op deze plaat geplaatst. Zo gaat “Lourelei” over een meisje dat hij ontmoet zou hebben in de Canadese provincie Ontario. Ook hier zijn de mariachi-trompetten nadrukkelijk aanwezig, naast een subtiele verwijzing in de songtekst naar de gelijkaardige muziek van de formatie ‘Calexico’.
Titeltrack “Songlines” verhaalt over diverse gebeurtenissen tijdens een trip van Nashville, Tennessee via verschillende tussenstations naar Australië, een countrysong met vanzelfsprekend veel pedal steelgitaarklanken. Voor “Down The Road” en “The Boy Next Door” werd het accordeon van stal gehaald om de door ‘The Wichita’ uitgestippelde reisroutes muzikaal te begeleiden. Erg mooi zijn nadien ook nog “Nora Lee” en het zachtjes dansbare, instrumentale walsje in “Wichita Lament”.
Heike Mangold zorgt op de meeste liedjes voor zeer subtiel aanwezige harmony vocals, behalve bij het nummer “Chattanooga” waar Laura Rafedseder deze honneurs mag komen waarnemen. Zelf zingt Jürgen Plank op een zeer monotone wijze alsof hij zelf ongeïnteresseerd zou zijn in wat hij via zijn liedjes komt te vertellen.
Deze leuke lo-fi cd is alleszins zeer opvallend tussen het tegenwoordig aangeboden materiaal, wat misschien ook wel het primaire doel was van Jürgen Plank met zijn muzikale soloproject ‘The Wichita’.
(valsam)
